Als je problemen hebt met het schrijven van een tekst, dan is het goed om nog eens na te denken over de redenen voor het schrijven van de tekst. Dan kun je deze meta-analyse doen.
Categorie: tips
Dode conventies
Als ik een ´literaire´ thriller ga lenen uit de bibliotheek en die ook nog ga lezen, dan weet ik dat ik op moet passen. Het is een duidelijk teken: ik ben te moe, te druk, een beetje overwerkt. Dan kan ik geen Engels meer lezen noch ´echte´ literatuur.
Als ik ben uitgeslapen, gebeurt er iets anders. Dan kan ik juist die thrillers niet verdragen. Ondanks een ijzersterk plot verveel ik me. Ik krijg de zinnen niet verteerd.
Hoe kan dat nu toch? Die vraag houdt me al een aantal weken bezig. Hij schampt aan de discussie over wat echte literatuur nu eigenlijk is. Ik schreef eerder over de meningen van Gerrit Komrij, die ooit zei dat middelbare meisjes de literatuur verpesten:
”Ze hebben ontdekt dat middelbare meisjes, zo tussen de 30 en 45, de enigen zijn die boeken lezen. Op zichzelf is dat heugelijk.”
En:
“Minder heugelijk is dat het literatuur geworden is. Literatuur wil iets anders dan die zorgjes over zwangerschap en plastische chirurgie. Literatuur gaat over hoe je in de wereld staat, over reflectie. Literatuur wil je begeleiden bij hele ernstige vraagstukken.”
Ach, die arme meneer Komrij. Hij denkt dat de dames het gedaan hebben! Want tja, zwangerschap, dat is geen ernstig vraagstuk, en het zegt natuurlijk he-le-maal niets over hoe je in de wereld staat. Echte literatuur gaat over ernstige zaken, vindt hij. Zijn antwoord leek me niet zo zinvol.
Een paar jaar geleden voegde Connie Palmen er een nieuw onderscheid aan toe. Je hebt nietsnutten en schrijvers die kunstenaar zijn. Tot die laatste categorie rekent zij zichzelf. En echte kunstenaars vermijden clichés: in stijl, structuur en wat al niet.
Toegepast op mijn wisselende stemmingen: misschien kan ik clichés amper verdragen als ik energiek ben, en vallen ze me nauwelijks op als ik uitgeput ben.
Toch is dit antwoord onvolledig. Ik weet zeker dat veel alom erkende Grote Literatuur clichés bevat: in onderwerp (de lie-hief-de), in structuur (de Bildungsroman), in plot (vreemdeling gooit bestaande verhoudingen overhoop). Ook Palmens werk grossiert in clichés, zoals in De Wetten, waarin het jonge meisje zich laaft aan wereldwijze mannen.
In het zeer inspirerende How fiction works citeert literatuurcriticus James Wood een passage uit John Carrés werk. Goed gedaan, oordeelt hij. Nice writing, en gegeven de normen voor hedendaags thrillers is het zelfs magnificent.
Even verderop veroordeelt hij het proza even helder met ”commercieel realisme”. Het is efficiënt geschreven proza, gericht op het voortstuwen van het plot, maar de passage zelf typeert Wood als a clever coffin of dead conventions.
Grote literatuur is écht realistisch, aldus Wood, en in korte stukjes formuleert hij zijn argumenten voor deze stelling. Die stukjes gaan over de vrije indirecte rede. Over de spanning tussen de stem van de auteur, de stem van het personage en de taal van de wereld waarin beiden zich begeven. Over het mysterie van metaforen en de inzichten die een treffend detail je kunnen geven. En vooral ook over de auteurs die Wood zo liefdevol bespreekt.
Wood pleit voor een vorm van realisme die waarachtig is, waarin de woorden het leven zélf voortbrengen. Als dit vaag klinkt, dan heeft u gelijk. Mijn formuleringen schieten te kort. Leest Wood! Daar word je veel wijzer van….
De jurkjes van Tomoko Mukaiyama
Wonderschoon, deze installatie van 12.000 witte zijden jurkjes. Een kathedraal van jurkjes, stuk voor stuk in patronen vastgeknoopt. Je sluipt op kousenvoeten door gangetjes van jurken en komt dan terecht in een koepel, eveneens van jurkjes. Je krijgt pijn in je nek, van pure bewondering.
De installatie is het werk van de Japanse musicus en kunstenares Tomoko Mukaiyama. Met behulp van Japanse architectuurstudenten zijn de gangen en koepels ontworpen. Drie weken lang hebben haar medewerkers de jurkjes aan de netten vastgeknoopt. Hij was in 2010 te zien in het Groningse Kruithuis.
Komrij over schrijven
‘Ja, God, wil je echt weten hoe dat bij mij toegaat? Pijn, kleine drukkingen hier en daar, nerveuze uitstulpingen, koudwaterkoorts.’
‘Ik schrap niet zoveel, want ik ben niet iemand die maar wat neerschrijft. Ik schraap het zorgvuldig, moeizaam en spaarzaam uit mijn hersens tevoorschijn.’
”Soms zit ik een dag te mieren over één alinea, en soms zie ik in een seconde een hele ontknoping. Jammer dat het laatste zo zelden voorkomt.’
Tien tips voor essayisten
- Beschouw je eigen ervaringen als feiten die nader onderzoek behoeven.
- Ergens tégen zijn is makkelijk. Waar ben je nu eigenlijk vóór?
- Blijf vragen stellen bij je standpunten.
- Treiteren, blameren, schelden horen hooguit thuis in een column maar niet in een essay.
- Schaam je niet voor clichés, schrap ze wel.
- Abstracties zijn mooi, vaagheden lelijk.
- Essayeren is overtuigen én verleiden.
- Betrek de wereld in je tekst.
- Kill your darlings!
- Geloof in wat je te zeggen hebt.
Ook verschenen bij het artikel ‘Ik kan zelfs schrijven over een vlieg’, over de essays van Montaigne, in Filosofie Magazine, 6, 2006
Advies van Rilke: niemand kan u raad geven
Een jonge dichter vraagt aan Rilke of hij eens naar zijn gedichten wil kijken. Vindt Rilke ze goed? Lees “Advies van Rilke: niemand kan u raad geven” verder
Snoeien voor academici
Gail Hornstein is een Amerikaanse hoogleraar psychologie. Ze hield altijd al van schrijven, maar heeft veel moeten leren toen ze een breder publiek wilde aanboren. Een academicus is gebonden aan vele conventies en schrijft bij voorkeur ondoorgrondelijk. Dat komt onder meer omdat academici bang zijn om écht verantwoording te moeten afleggen over hun teksten. Liever stoppen ze er alles tegelijk in. Zo ontlopen ze, aldus Hornstein, de noodzaak tot keuzes maken.
Lees “Snoeien voor academici” verder