Gail Hornstein is een Amerikaanse hoogleraar psychologie. Ze hield altijd al van schrijven, maar heeft veel moeten leren toen ze een breder publiek wilde aanboren. Een academicus is gebonden aan vele conventies en schrijft bij voorkeur ondoorgrondelijk. Dat komt onder meer omdat academici bang zijn om écht verantwoording te moeten afleggen over hun teksten. Liever stoppen ze er alles tegelijk in. Zo ontlopen ze, aldus Hornstein, de noodzaak tot keuzes maken.
Hornstein houdt ook van worteltjes, bij voorkeur uit eigen tuin. Aan die heerlijkheid gaat een criminele daad vooraf: het uitdunnen van fragiele wortelplantjes, waarbij ze moet beslissen over leven en dood. Zo voelt het ook om een tekst te schrijven voor een breder publiek, vindt Hornstein. Je moet scherpe keuzen maken in de benadering van je onderwerp – en dat kan hondsmoeilijk en pijnlijk zijn.
Overigens betekent scherper kiezen betekent geenszins versimpelen. Dat ben ik zeer met haar eens. Scherper kiezen betekent: de essentie nauwkeuriger omschrijven. En dat is hard werken.
Ik heb er ook nog iets van geleerd. De Beethoven assumption. Als je mensen iets wil leren over muziek, moet je ze geen toonladders voorspelen maar Beethoven laten luisteren. Zo ontdekken ze de complexiteit van muziek – die je later kunt toelichten en ontrafelen.
Iets dergelijks geldt voor leren schrijven. Goede teksten lezen, ontdekken hoe een tekst in elkaar zit, dat helpt enorm bij het te lijf gaan van je particuliere schrijfproblemen. Worteltjes eten misschien ook.